Jeśli chodzi o nadzwyczajne środki zaskarżenia, to omówieniu będą podlegać kasacja i wznowienie postępowania w systemie środków zaskarżenia, kasacja zwyczajna i nadzwyczajna (art. 519 i 521 k.p.k.), podmioty uprawnione do wniesienia zaskarżenia, zakres orzeczeń podlegających zaskarżeniu, podstawy kasacji (art. 519-521, art. 539 k.p.k.), terminy do wniesienia kasacji (art. 524 k.p.k.), szczególne wymogi formalne kasacji (526-527 k.p.k.), przebieg postępowania kasacyjnego: kontrola dopuszczalności kasacji, składy SN, rozpoznanie kasacji na rozprawie i posiedzeniu, zakres rozpoznania kasacji, rodzaje orzeczeń SN (art. 530-537 k.p.k.), konsekwencje oczywistej bezzasadności kasacji (art. 530 i 535 k.p.k.), wznowienie postępowania na wniosek i z urzędu (art. 542 k.p.k.), podstawy wznowienia postępowania na wniosek i z urzędu (art. 540-542 k.p.k.), podmioty uprawnione do złożenia wniosku o wznowienie postępowania (art. 542 k.p.k.), właściwość funkcjonalna sądu i przebieg postępowania wznowieniowego (art. 544-546 k.p.k.), rodzaje orzeczeń sądu wznowieniowego, zaskarżalność orzeczeń wydanych w postępowaniu w przedmiocie wznowienia postępowania i na skutek wznowienia (art. 547 k.p.k.) oraz skarga na wyrok sądu odwoławczego (Rozdział 55a k.p.k.).
Nadzwyczajne środki zaskarżenia służą kontroli i wzruszaniu prawomocnych orzeczeń, tj. wyroków i postanowień kończących postępowanie sądowe. Orzeczenie staje się prawomocne, jeżeli upłynął termin do składania środka odwoławczego od orzeczeń I instancji, odmówiono skutecznie przyjęcia środka odwoławczego, strona cofnęła środek odwoławczy, sąd odwoławczy w wyniku wniesienia środka odwoławczego orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego orzeczenia albo o jego zmianie. Nadzwyczajne środki zaskarżenia to kasacja, wznowienie postępowania oraz skarga na wyrok sądu odwoławczego.
Jeśli chodzi o tzw. kasację (zwyczajną) z art. 519 k.p.k., to podmiotami uprawnionymi do jej wniesienia są strony postępowania, a przedmiotem jej jest prawomocny wyrok sądu odwoławczego kończącego postępowanie albo prawomocne postanowienie sądu odwoławczego o umorzeniu postępowania i zastosowaniu środka zabezpieczającego określonego w art. 93a k.k.
Art. 519. Od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie oraz od prawomocnego postanowienia sądu odwoławczego o umorzeniu postępowania i zastosowaniu środka zabezpieczającego określonego w art. 93a Kodeksu karnego może być wniesiona kasacja. Przepisu art. 425 § 2 zdanie trzecie nie stosuje się.
Jeśli zaś chodzi o kasację nadzwyczajną z art. 521 k.p.k., to podmiotami uprawnionymi są w tym wypadku Minister Sprawiedliwości – Prokurator Generalny, Rzecznik Prawo Obywatelskich oraz Rzecznik Praw Dziecka (w zakresie naruszenia praw dziecka), a przedmiotem jej jest każde prawomocne orzeczenie sądu kończącego postępowanie.
Art. 521. § 1. Prokurator Generalny, a także Rzecznik Praw Obywatelskich może wnieść kasację od każdego prawomocnego orzeczenia sądu kończącego postępowanie.
§ 2. Rzecznik Praw Dziecka może wnieść kasację od każdego prawomocnego orzeczenia sądu kończącego postępowanie, jeżeli przez wydanie orzeczenia doszło do naruszenia praw dziecka.
§ 3. Organy, o których mowa w § 1 i 2, mają prawo żądać do wglądu akt sądowych i prokuratorskich oraz akt innych organów ścigania po zakończeniu postępowania i zapadnięciu rozstrzygnięcia.
Porównując więc podmioty uprawnione do wniesienia konkretnego środka zaskarżenia, to w przypadku kasacji są to po prostu strony postępowania, w przypadku kasacji nadzwyczajnej jedynie Minister Sprawiedliwości, RPO oraz RPD, a w przypadku skargi na wyrok sądu odwoławczego są to ponownie strony postępowania.
Porównując zaś zakres orzeczeń podlegających zaskarżeniu, to w przypadku kasacji (zwyczajnej) jest to prawomocny wyrok sądu odwoławczego kończący postępowanie, prawomocne postanowienie sądu odwoławczego o umorzeniu postępowania i zastosowaniu środka zabezpieczającego, w przypadku kasacji nadzwyczajnej jest to każde prawomocne orzeczenie sądu kończące postępowanie, a w przypadku skargi na wyrok sądu odwoławczego jest to wyrok sądu odwoławczego uchylający wyrok sądu pierwszej instancji i przekazujący sprawę do ponownego rozpoznania.
Podstawami kasacji są bezwzględne przyczyny odwoławcze lub inne rażące naruszenia prawa (jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia). Jednakże kasacja nie może być wniesiona wyłącznie z powodu niewspółmierności kary, ale ograniczenia tego nie stosuje się do kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego w sprawach o zbrodnie. Kasację na korzyść można wnieść jedynie w razie skazania oskarżonego za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Kasację na niekorzyść można wnieść jedynie w razie uniewinnienia oskarżonego albo umorzenia postępowania. Ograniczenia przewidziane w dwóch ostatnich przypadkach nie dotyczą kasacji wniesionej z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. albo w wypadku określonym w art. 521 k.p.k.
Art. 523. § 1. Kasacja może być wniesiona tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 lub innego rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. Kasacja nie może być wniesiona wyłącznie z powodu niewspółmierności kary.
§ 1a. Ograniczenia, o którym mowa w § 1 zdanie drugie, nie stosuje się do kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego w sprawach o zbrodnie.
§ 2. Kasację na korzyść można wnieść jedynie w razie skazania oskarżonego za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.
§ 3. Kasację na niekorzyść można wnieść jedynie w razie uniewinnienia oskarżonego albo umorzenia postępowania.
§ 4. Ograniczenia przewidziane w § 2 i 3 nie dotyczą kasacji:
1) wniesionej z powodu uchybień wymienionych w art. 439;
2) w wypadku określonym w art. 521.
Jeśli chodzi o termin do wniesienia kasacji, to wynosi on 30 dni od daty doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem, który to wniosek (wniosek o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem) należy złożyć w terminie 7 dni. Terminu do wniesienia kasacji nie stosuje się do kasacji nadzwyczajnej. Nie można jednak uwzględnić kasacji na niekorzyść po upływie roku od daty uprawomocnienia się orzeczenia.
Art. 524. § 1. Termin do wniesienia kasacji dla stron wynosi 30 dni od daty doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem. Wniosek o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem należy zgłosić w sądzie, który wydał orzeczenie, w terminie zawitym 7 dni od daty ogłoszenia orzeczenia, a jeżeli ustawa przewiduje doręczenie orzeczenia, od daty jego doręczenia. Przepis art. 445 § 2 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Terminu do wniesienia kasacji wskazanego w § 1 nie stosuje się do kasacji wnoszonej przez Prokuratora Generalnego, Rzecznika Praw Obywatelskich i Rzecznika Praw Dziecka.
§ 3. Niedopuszczalne jest uwzględnienie kasacji na niekorzyść oskarżonego wniesionej po upływie roku od daty uprawomocnienia się orzeczenia.
Kasacja jest pismem procesowym wobec którego istnieją szczególne wymogi formalne (art. 526-527 k.p.k.). Wymogami tymi są podanie na czym polega zarzucane uchybienie, przymus adwokacko-radcowski oraz opłata sądowa od kasacji (nie uiszcza jej osoba pozbawiona wolności i żołnierz, zwrot opłaty, gdy kasacja zostanie uwzględniona, albo cofnięta).
Art. 526. § 1. W kasacji należy podać, na czym polega zarzucane uchybienie.
§ 2. Jeżeli kasacja nie pochodzi od prokuratora, Prokuratora Generalnego, Rzecznika Praw Obywatelskich albo Rzecznika Praw Dziecka, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata, radcę prawnego albo radcę Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 527. § 1. Do kasacji strona dołącza dowód uiszczenia opłaty sądowej; nie dotyczy to prokuratora.
§ 2. Osoba pozbawiona wolności nie uiszcza opłaty przy wnoszeniu kasacji; w wypadku pozostawienia bez rozpoznania albo oddalenia wniesionej przez nią kasacji zasądza się od niej opłatę.
§ 3. Żołnierz odbywający zasadniczą służbę wojskową nie uiszcza opłaty.
§ 4. Opłata ulega zwrotowi stronie, która ją uiściła, jeżeli kasacja zostanie uwzględniona, chociażby w części, albo zostanie cofnięta.
§ 5. Minister Sprawiedliwości określa, w drodze rozporządzenia, wysokość opłaty, mając na uwadze faktyczne koszty postępowania oraz zasadę dostępu do sądu.
Kontrola dopuszczalności kasacji polega na tym, że Sąd doręcza odpisy kasacji stronom, ale odmawia jej przyjęcia jeżeli kasacja ma braki formalne pisma, została wniesiona po terminie, albo przez osobę nieuprawnioną, lub brak podstaw kasacji (art. 523 § 1 k.p.k.). Na odmowę przyjęcia kasacji przysługuje zażalenie do SN. Odpis pisemnej odpowiedzi prokuratora na kasację doręcza się pozostałym stronom. Strony w ciągu 14 dni mają prawo zająć stanowisko i odpowiedzieć na kasację.
Art. 530. § 1. W wypadku określonym w art. 525 § 1, przyjmując kasację, prezes sądu doręcza jej odpis pozostałym stronom oraz, po złożeniu przez prokuratora pisemnej odpowiedzi na kasację, niezwłocznie przesyła akta sądowi właściwemu do rozpoznania kasacji, jeżeli sąd, do którego wniesiono kasację, nie jest uprawniony do jej rozpoznania.
§ 2. Prezes sądu, do którego wniesiono kasację, odmawia jej przyjęcia, jeżeli zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 120 § 2 lub w art. 429 § 1, albo gdy kasację oparto na innych powodach niż wskazane w art. 523 § 1.
§ 3. Na zarządzenie, o którym mowa w § 2, zażalenie przysługuje do Sądu Najwyższego. Sąd Najwyższy rozpoznaje zażalenie jednoosobowo. Sąd kasacyjny wydaje postanowienie bez udziału stron, chyba że Prezes Sądu Najwyższego zarządzi inaczej.
§ 4. W wypadku przyjęcia kasacji, której prokurator nie uznał za oczywiście bezzasadną, odpis pisemnej odpowiedzi prokuratora na kasację doręcza się pozostałym stronom, ich obrońcom i pełnomocnikom. Dalsze pisma procesowe wnosi się bezpośrednio do sądu kasacyjnego.
§ 5. Prokurator, uznając kasację za oczywiście bezzasadną, przesyła odpis odpowiedzi na kasację pozostałym stronom, ich obrońcom i pełnomocnikom, którzy w terminie 14 dni od otrzymania odpowiedzi prokuratora mogą przedstawić sądowi na piśmie swoje stanowisko.
SN pozostawia kasację bez rozpoznania kiedy nie odpowiada ona wymogom art. 530 § 2 k.p.k., nastąpiło niezasadne przywrócenie terminu do wniesienia kasacji. Dzieje się w drodze postanowienie na posiedzeniu bez udziału stron. Istnieje możliwość zwrotu sprawy sądowi odwoławczemu w celu usunięcia braków formalnych.
Art. 531. § 1. Sąd Najwyższy pozostawia bez rozpoznania przyjętą kasację, jeżeli nie odpowiada ona przepisom wymienionym w art. 530 § 2 lub gdy przyjęcie kasacji nastąpiło na skutek niezasadnego przywrócenia terminu. Sąd kasacyjny wydaje postanowienie bez udziału stron, chyba że prezes Sądu Najwyższego zarządzi inaczej.
§ 2. Sąd Najwyższy może jednak zwrócić akta sprawy sądowi odwoławczemu, jeżeli stwierdzi, że nie zostały dopełnione czynności zmierzające do usunięcia braków formalnych wniesionej kasacji.
§ 3. Przepis § 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio w wypadku cofnięcia kasacji.
Regułą, jeżeli chodzi o składy Sądu Najwyższego rozpoznającego kasację jest skład 3 sędziów (art. 29 § 1 k.p.k.). Inne orzeczenie niż wyrok Sąd Najwyższy rozpoznaje jednak jednoosobowo, chyba że Prezes SN zarządzi skład 3 sędziów. Kasację od orzeczenia Sądu Najwyższego rozpoznaje skład 7 sędziów, chyba że orzeczenie wydano jednoosobowo, to wtedy aktualizuje się skład 3 sędziów.
Art. 534. § 1. Jeżeli ustawa nie wymaga wydania wyroku, Sąd Najwyższy orzeka jednoosobowo, chyba że Prezes Sądu Najwyższego zarządzi rozpoznanie sprawy w składzie trzech sędziów.
§ 2. Jeżeli kasacja dotyczy orzeczenia Sądu Najwyższego, podlega rozpoznaniu w składzie siedmiu sędziów, chyba że orzeczenie zostało wydane jednoosobowo; w takim wypadku Sąd Najwyższy orzeka w składzie trzech sędziów.
Regułą, jeśli chodzi o rozpoznanie kasacji jest rozprawa, a w wypadkach wskazanych jest to posiedzenie bez udziału stron. Strony pozbawionej wolności nie sprowadza się na rozprawę, chyba że Prezes Sądu Najwyższego lub Sąd Najwyższy uzna za konieczne. Oddalenie kasacji jako oczywiście bezzasadnej nie wymaga pisemnego uzasadnienia. Kasację nadzwyczajną Sąd Najwyższy rozpoznaje jednak na rozprawie. W sytuacji oczywiście zasadnej kasacji na korzyść Sąd Najwyższy uwzględnia na posiedzeniu bez udziału stron.
Art. 535. § 1. Sąd Najwyższy rozpoznaje kasację na rozprawie, a w wypadkach przewidzianych przez ustawę – na posiedzeniu bez udziału stron.
§ 2. Strony pozbawionej wolności nie sprowadza się na rozprawę, chyba że Prezes Sądu Najwyższego lub Sąd Najwyższy uzna to za konieczne.
§ 3. Oddalenie kasacji jako oczywiście bezzasadnej nie wymaga pisemnego uzasadnienia; jeżeli postanowienie zostało wydane na posiedzeniu oraz wtedy, gdy zostało wydane na rozprawie a strona pozbawiona wolności nie miała przedstawiciela procesowego i nie została sprowadzona na rozprawę, uzasadnienie sporządza się na jej wniosek. Przepisy art. 422 i 423 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Kasację wniesioną na podstawie art. 521 Sąd Najwyższy rozpoznaje na rozprawie.
§ 5. Kasacja może być uwzględniona w całości na posiedzeniu bez udziału stron w razie jej oczywistej zasadności.
Kasacja jest rozpoznawana (zakres rozpoznania) w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów, a w szerszym zakresie w sytuacji określonej w art. 435 k.p.k. (orzekanie na rzecz współoskarżonych), art. 439 k.p.k. (bezwzględne przyczyny odwoławcze) oraz art. 455 k.p.k. (poprawienie błędnej kwalifikacji prawnej).Art. 536. Sąd Najwyższy rozpoznaje kasację w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów, a w zakresie szerszym – tylko w wypadkach określonych w art. 435, 439 i 455.
Art. 537. § 1. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy oddala kasację albo zaskarżone orzeczenie uchyla w całości lub w części.
§ 2. Uchylając zaskarżone orzeczenie Sąd Najwyższy przekazuje sprawę właściwemu sądowi do ponownego rozpoznania albo umarza postępowanie, a jeżeli skazanie jest oczywiście niesłuszne – uniewinnia oskarżonego.
Konsekwencje oczywistej bezzasadności kasacji określa art. 530 k.p.k. oraz art. 535 k.p.k.
Wznowienie postępowania następuje na wniosek strony i z urzędu. Wznowienie na korzyść jest możliwe w razie śmierci skazanego i składa taki wniosek osoba najbliższa dla skazanego. Jednakże niedopuszczalne jest wznowienie z urzędu na niekorzyść skazanego po upływie roku od daty uprawomocnienia się orzeczenia.
Art. 542. § 1. Wznowienie postępowania może nastąpić na wniosek strony lub z urzędu.
§ 2. Wniosek o wznowienie na korzyść złożyć może w razie śmierci skazanego osoba najbliższa.
§ 3. Postępowanie wznawia się z urzędu tylko w razie ujawnienia się jednego z uchybień wymienionych w art. 439 § 1, przy czym wznowienie postępowania jedynie z powodów określonych w pkt 9–11 może nastąpić tylko na korzyść oskarżonego.
§ 4. Wznowienie nie może nastąpić z przyczyn wymienionych w § 3, jeżeli były one przedmiotem rozpoznania w trybie kasacji.
§ 5. Niedopuszczalne jest wznowienie postępowania z urzędu na niekorzyść oskarżonego po upływie roku od daty uprawomocnienia się orzeczenia.
Podstawy wznowienia postępowania na wniosek i z urzędu (art. 540-542 k.p.k.) to: przestępstwo, nowe fakty lub dowody, orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, orzeczenie organu międzynarodowego, mały świadek koronny, umorzenie absorpcyjne oraz rozpoznanie sprawy pod nieobecność oskarżonego.
Art. 540. § 1. Postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia się, jeżeli:
1) w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa, a istnieje uzasadniona podstawa do przyjęcia, że mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia;
2) po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody wskazujące na to, że:
a) skazany nie popełnił czynu albo czyn jego nie stanowił przestępstwa lub nie podlegał karze,
b) skazano go za przestępstwo zagrożone karą surowszą albo nie uwzględniono okoliczności zobowiązujących do nadzwyczajnego złagodzenia kary albo też błędnie przyjęto okoliczności wpływające na nadzwyczajne obostrzenie kary,
c) sąd umorzył lub warunkowo umorzył postępowanie karne, błędnie przyjmując popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu.
§ 2. Postępowanie wznawia się na korzyść strony, jeżeli Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą przepisu prawnego, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie; wznowienie nie może nastąpić na niekorzyść oskarżonego.
§ 3. Postępowanie wznawia się na korzyść oskarżonego, gdy potrzeba taka wynika z rozstrzygnięcia organu międzynarodowego działającego na mocy umowy międzynarodowej ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską.
Art. 540a. Postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem można wznowić, jeżeli:
1) skazany, do którego zastosowano przepis art. 60 § 3 lub 4 Kodeksu karnego lub art. 36 § 3 Kodeksu karnego skarbowego, nie potwierdził w postępowaniu karnym ujawnionych przez siebie informacji;
2) zachodzi okoliczność określona w art. 11 § 3.
Art. 540b. § 1. Postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem można wznowić na wniosek oskarżonego, złożony w terminie zawitym miesiąca od dnia, w którym dowiedział się o zapadłym wobec niego orzeczeniu, jeżeli sprawę rozpoznano pod nieobecność oskarżonego, któremu nie doręczono zawiadomienia o terminie posiedzenia lub rozprawy albo doręczono je w inny sposób niż osobiście, gdy wykaże on, że nie wiedział o terminie oraz o możliwości wydania orzeczenia pod jego nieobecność.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się w wypadkach, o których mowa w art. 133 § 2, art. 136 § 1 oraz art. 139 § 1, a także jeżeli w rozprawie lub posiedzeniu uczestniczył obrońca.
Art. 541. § 1. Czyn, o którym mowa w art. 540 § 1 pkt 1, musi być ustalony prawomocnym wyrokiem skazującym, chyba że orzeczenie takie nie może zapaść z powodu przyczyn wymienionych w art. 17 § 1 pkt 3–11 lub w art. 22.
§ 2. W tym wypadku wniosek o wznowienie postępowania powinien wskazywać wyrok skazujący lub orzeczenie zapadłe w postępowaniu karnym, stwierdzające niemożność wydania wyroku skazującego.
Jeśli chodzi o właściwość funkcjonalną sądu i przebieg postępowania wznowieniowego (art. 544-546 k.p.k.), to co do zasady w kwestii wznowienia orzeka Sąd Okręgowy, chyba, że postępowanie dotyczy orzeczenia Sądu Okręgowego, to wtedy w kwestii wznowienia orzeka Sąd Apelacyjny. Ta sama reguła obowiązuje, jeżeli przedmiotem wznowienia jest orzeczenie Sądu Apelacyjnego lub Sądu Najwyższego – orzeka Sąd Najwyższy. Wszystko powyższe odbywa się w składzie 3 sędziów oraz na posiedzeniu bez udziału stron, chyba że prezes sądu lub sąd postanowi inaczej. Obowiązuje także przymus adwokacko-radcowski.
Art. 544. § 1. W kwestii wznowienia postępowania orzeka sąd okręgowy, zaś w kwestii wznowienia postępowania zakończonego orzeczeniem sądu okręgowego – sąd apelacyjny. Sąd orzeka w składzie trzech sędziów.
§ 2. W kwestii wznowienia postępowania zakończonego orzeczeniem sądu apelacyjnego lub Sądu Najwyższego orzeka Sąd Najwyższy w składzie trzech sędziów.
§ 3. W kwestii wznowienia postępowania sąd orzeka na posiedzeniu bez udziału stron, chyba że prezes sądu lub sąd postanowi inaczej.
Art. 545. § 1. W postępowaniu o wznowienie stosuje się odpowiednio art. 425 § 2 zdanie pierwsze, § 3 i 4, art. 429, art. 430 § 1, art. 431, art. 432, art. 435, art. 442, art. 456, art. 457 § 1 i 3, art. 529, art. 530, art. 532 i art. 538, a w razie wznowienia postępowania na korzyść oskarżonego stosuje się odpowiednio art. 434 i art. 443.
§ 2. Wniosek o wznowienie postępowania, jeżeli nie pochodzi od prokuratora, powinien być sporządzony i podpisany przez adwokata, radcę prawnego albo radcę Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej. Przepisy art. 446 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Sąd, orzekając jednoosobowo, odmawia przyjęcia wniosku niepochodzącego od osoby wymienionej w § 2 bez wzywania do usunięcia jego braków formalnych, jeżeli z treści wniosku, w szczególności odwołującego się do okoliczności, które były już rozpoznawane w postępowaniu o wznowienie postępowania, wynika jego oczywista bezzasadność. Na postanowienie o odmowie przyjęcia wniosku przysługuje zażalenie do tego samego sądu orzekającego w składzie trzech sędziów.
Art. 546. Jeżeli sąd zarządził sprawdzenie okoliczności w trybie art. 97, strony mają prawo wziąć udział w czynnościach sprawdzających.
Na postanowienie oddalające wniosek o wznowienie postępowania lub pozostawiające go bez rozpoznania przysługuje zażalenie, chyba że orzekł o tym Sąd Apelacyjny lub Sąd Najwyższy. Orzekając o wznowieniu postępowania, sąd uchyla zaskarżone orzeczenie i przekazuje sprawę właściwemu sądowi do ponownego rozpoznania. Od tego orzeczenia środek odwoławczy nie przysługuje. Uchylając zaskarżone orzeczenie, sąd może wyrokiem uniewinnić oskarżonego, jeżeli nowe fakty lub dowody wskazują na to, że orzeczenie to jest oczywiście niesłuszne, albo też postępowanie umorzyć. Od wyroku uniewinniającego lub umarzającego postępowanie przysługuje środek odwoławczy. Od orzeczeń, o których mowa w poprzednim zdaniu, wydanych przez Sąd Najwyższy, środek odwoławczy nie przysługuje.
Art. 547. § 1. Na postanowienie oddalające wniosek lub pozostawiające go bez rozpoznania przysługuje zażalenie, chyba że orzekł o tym sąd apelacyjny lub Sąd Najwyższy.
§ 2. Orzekając o wznowieniu postępowania, sąd uchyla zaskarżone orzeczenie i przekazuje sprawę właściwemu sądowi do ponownego rozpoznania. Od tego orzeczenia środek odwoławczy nie przysługuje.
§ 3. Uchylając zaskarżone orzeczenie, sąd może wyrokiem uniewinnić oskarżonego, jeżeli nowe fakty lub dowody wskazują na to, że orzeczenie to jest oczywiście niesłuszne, albo też postępowanie umorzyć. Od wyroku uniewinniającego lub umarzającego postępowanie przysługuje środek odwoławczy.
§ 4. Od orzeczeń, o których mowa w § 3, wydanych przez Sąd Najwyższy, środek odwoławczy nie przysługuje.
§ 5. Wyrok wydany na posiedzeniu doręcza się stronom.
Jeśli chodzi o skargę na wyrok sądu odwoławczego, to regulują je przepisy rozdziału 55a k.p.k. i są one dosyć samo-wytłumaczalne. Warto jedynie zwrócić uwagę na podkreślone zagadnienia.
Art. 539a. § 1. Od wyroku sądu odwoławczego uchylającego wyrok sądu pierwszej instancji i przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania stronom przysługuje skarga do Sądu Najwyższego.
§ 2. Wyrok można zaskarżyć w całości lub w części.
§ 3. Skarga może być wniesiona wyłącznie z powodu naruszenia art. 437 lub z powodu uchybień określonych w art. 439 § 1.
Art. 539b. § 1. Skargę wnosi się w terminie 7 dni od daty doręczenia wyroku z uzasadnieniem. Przepisy art. 524 § 1 zdanie drugie i trzecie stosuje się odpowiednio.
§ 2. Wniesienie skargi powoduje wstrzymanie wykonania zaskarżonego wyroku.
Art. 539c. § 1. Do skargi dołącza się odpowiednią liczbę odpisów dla pozostałych stron.
§ 2. Prezes sądu, doręczając odpis skargi pozostałym stronom, poucza o prawie wniesienia pisemnej odpowiedzi na skargę w terminie 7 dni od daty doręczenia odpisu skargi. Po upływie tego terminu prezes sądu niezwłocznie przesyła akta Sądowi Najwyższemu.
Art. 539d. Po przekazaniu sprawy do Sądu Najwyższego orzeka on w razie potrzeby w przedmiocie środka zapobiegawczego. Na postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania służy zażalenie do równorzędnego składu Sądu Najwyższego.
Art. 539e. § 1. Sąd Najwyższy rozpoznaje skargę na posiedzeniu bez udziału stron.
§ 2. Sąd Najwyższy postanowieniem oddala skargę albo wyrokiem uchyla zaskarżony wyrok w całości lub w części i przekazuje sprawę właściwemu sądowi odwoławczemu do ponownego rozpoznania.
Art. 539f. Przepisy art. 425 § 3 i 4, art. 428 § 1, art. 431, art. 432, art. 435, art. 436, art. 442 § 1 i 3, art. 457 § 1 i 3, art. 525 § 1, art. 526, art. 527 § 1–4, art. 528 § 1, art. 530 § 2 i 3, art. 531, art. 534 § 1 i art. 536, a także przepisy wydane na podstawie art. 527 § 5 stosuje się odpowiednio.
